Public Health & Sustainable Transport Summit
Onlangs heb ik de Public Health & Sustainable Transport Summit in Engeland bijgewoond. Elk nadeel heeft zijn voordeel: door Corona vond het congres online plaats en kon ik vanachter mijn eigen keukentafel internationaal kennis delen. Onderwerp deze dag: stakeholder management rond ‘active travel’. Wandelen en fietsen dus. Engeland heeft grote ambities op dit gebied, zie bijvoorbeeld het walking and cyling plan for England. Bovendien biedt Corona extra kansen! Er is minder autoverkeer op straat én de overheid stelt extra middelen beschikbaar. Volgens de Minister van Binnenlandse Zaken hebben ze te maken met een “once in a generation opportunity to deliver a lasting transformative change in how we make short journeys in our towns and cities”. Maar wandelen en fietsen is in Engeland veel minder ingeburgerd dan hier. Hoe krijg je dan dingen voor elkaar? Wat opvalt is de worsteling met stakeholdermanagement.
Stakeholders moet je overtuigen
Het belangrijkste verschil tussen Nederland en Engeland: Stakeholder management wordt in Engeland gezien als een manier om iedereen achter de plannen te krijgen. Als er weerstand bestaat tegen het afsluiten van een weg voor autoverkeer, dan is het plan kennelijk niet goed. Een deelnemer vertelde van een plan waar 78% van de omwonenden in een enquête steun voor uitsprak. Het plan ging niet door, niet iedereen was het er immers mee eens. Wat heerlijk dat we het in Nederland niet allemaal met elkaar eens hoeven zijn en toch knopen doorhakken!
Stakeholders zijn alleen omwonenden
Ook op een ander front lopen we in Nederland voor, denk ik. Stakeholdermanagement staat in Engeland gelijk aan ‘community engagement’. Zeg maar: met omwonenden aan de slag in zaaltjes. Van stakeholder management eerder in het proces om politiek draagvlak te creëren of om samenwerking tussen organisaties tot stand te brengen is geen sprake. Maar áls er dan met omwonenden gesproken wordt dan is het uitgangspunt in Engeland meteen co-creatie. Ook wanneer inhoudelijke expertise leidend is voor de uiteindelijke oplossing. Resultaat: teleurstelling en weerstand.
Herkenning: U snapt toch wel dat dit goed voor u is?
Doen we het dan zoveel beter in Nederland? Ik denk inderdaad dat we voorliggen op de Engelse praktijk. Maar behalve verwondering was er tijdens de summit ook regelmatig herkenning. De voordelen van het plan werden door professionals vaak uitgelegd in termen van beleidsdoelen. ‘Fietsen is goed voor het milieu, dus dat moet u willen. Dat begrijpt u toch wel? Laat me het u nog één keer uitleggen…’ En uiteraard zijn er velden waarin we kunnen leren van Engeland. Er is daar geen fietscultuur, dus er wordt stevig ingezet op gedragsverandering. Interessant of die kennis ons kan helpen bij de ‘zachte kant’ van (gebieds-)ontwikkelingen. En er wordt veel gebruik gemaakt van data, apps etc. Niet alleen richting stakeholders, maar ook bij besluitvorming en het maken van keuzes.
Tot slot
Algehele conclusie: in Nederland doen we het zo gek nog niet. Vandaar natuurlijk dat ze in Engeland het Nederlandse woord ‘stakeholder management’ gebruiken. En ik ga wat vaker kennis delen in en met Engeland. Hartstikke leuk.
Wil je meer over dit onderwerp weten? Neem dan contact met Jenny May, die schreef deze blog naar aanleiding van het bijwonen van de Public Health & Sustainable Transport Summit.