Meestal neem ik op vakantie wel iets van vakliteratuur mee. Gewoon in je luie stoel wat mijmeren over je projecten en toekomstige doelen, nieuwe ontwikkelingen oppikken of eens wat dieper de materie induiken. Dit jaar heb ik niets meegenomen, aan vakliteratuur dan. Wel heb ik een de roman ‘Wij waren de gelukkigen’ van Georgia Hunter, voor mijn doen, in één zucht uitgelezen. Een indrukwekkend epos over een Pools-Joodse familie in de Tweede Wereldoorlog die elkaar 7 jaar lang kwijtraken, de meest verschrikkelijke ontberingen doorstaan en wonder boven wonder elkaar weer in de armen sluiten. Een verhaal dat je écht raakt en je laat verbeelden hoe het is geweest.
Naast deze meeslepende roman heb ik ook nagedacht over een model dat ik enkele weken voor mijn vakantie onder ogen kreeg. Je weet wel, scrollend over LinkedIn. Deze keer kwam het bericht via Sue Behavioural Design. Ik was direct wel getriggerd, echter zorgden de deadlines voor de zomer ervoor dat ik het niet meer tijd gaf. In één oogopslag kwam bij mij binnen: denken, een plan maken, en doen. Dit spreekt me zeker aan, en sluit ook mooi aan op onze VINU-aanpak
Al luierend in de hangmat kon ik niet helemaal ‘loskomen’ van werk, resultaten, processen en nieuwe doelen. Ik vroeg me af waarom we in ons werk resultaten weten te behalen. We denken kritisch na, wegen belangen onderzoekend af, stellen een gedragen plan op en zorgen dat we dit stap-voor-stap uitvoeren. Dat model van vóór de zomer wilde ik toch verder uitdiepen.
De Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) stelt dat aan de basis van het DOENvermogen een drietal persoonskenmerken liggen: temparament, zelfcontrole en overtuiging. Zo is er nogal een verschil tussen mensen met een ‘approach’ of aanpakkend temperament en de meer ‘avoidance’ of vermijd types. Zelfcontrole is een belangrijke vereiste voor redzaamheid, bijvoorbeeld bij keuzes in het hier en nu over pensioen of sparen voor toekomstige zorgvragen binnen de familie. Dan is er nog het onderscheid in de optimisten (niet die kleine zeilbootjes!) en de pessimisten. Waar ook een teveel aan optimisme contraproductief is als problemen niet onder ogen komen. Eén van de conclusies van de WRR is dat ‘niet alle burgers hebben in aanleg gelijke kansen op redzaamheid. Niet-cognitieve persoonskenmerken hebben immers een erfelijke component, net als intelligentie’. Waarbij de WRR ook waarschuwt ‘geen overspannen verwachtingen te koesteren over de algemene trainbaarheid van niet-cognitieve vermogens’.
Vaak gaan de koffiegesprekken zo ná de zomer over: Wat je hebt gedaan? Waar zijn jullie geweest? Of je nog een leuke tip hebt om te lezen?! Nou wat die roman betreft tip ik zeker ‘Wij waren de gelukkigen’, een boek dat je echt raakt. Voor de nodige reflectie en verdieping ‘workwise’ tip ik nu ook de WRR rapportage ‘Weten is nog geen doen, een realistisch perspectief op redzaamheid’; en dan tenminste de samenvatting. Laten we elkaar helpen informatie te verzamelen en af te wegen, te denken, en zeker ook tot actie te komen na zo’n fijne zomerse periode. We gaan het doen!